Ik heb altijd tegen mezelf gezegd dat ik zo niet wilde worden. Hoe? Nou, zo’n moeder die de hele dag “kijk uit!” of “pas op!” roept. Ik begreep nooit dat moeders zich zo druk om bepaalde zaken konden maken en heb vaak stiekem gedacht, als ik weer eens in een koffietentje zat of gewoon op straat liep en zo’n overbezorgde moeder zag, “mens, doe nou eens rustig en laat je kind zelf de wereld ontdekken”. En nu? Nu moet ik constateren dat ik het zelf ook met enige regelmaat doe! Help!

Steeds vaker hoor ik het mezelf zeggen. “Lauren schat, kijk uit!” of “Doe nou voorzichtig!” Om over de keren dat ik keihard over straat schreeuw op weg naar de plaatselijke supermarkt “Kijk nou uit, je gaat zo vallen….” nog maar te zwijgen. Heel vaak besef ik me, meestal al op het moment dat ik zoiets roep, dat dat nou net de veroorzaker van een valpartij kan zijn. Als ik mijn bezorgde waffel zou houden, zou zij haar hoofd niet al rennend omdraaien en gewoon voor zich uit blijven kijken en gewoon over die boomwortel of die ongelijke stoeptegel heen rennen!

Waar komt mijn (over)bezorgdheid vandaan?

Die vraag stel ik me de laatste tijd heel regelmatig en ik merk dat het antwoord, in mijn geval, tweeledig is. Enerzijds weet ik dat Lauren moeite heeft diepte te zien. Dat betekent dus ook dat afstapjes, zoals hoge (of diepe, het is maar hoe je het noemt) stoepranden of hoge trappen richting speeltoestellen en glijbanen, voor Lauren wat onoverzichtelijker zijn. Of soms in haar geval, helemaal niet zichtbaar zijn. Anderzijds merk ik dat mijn gevoel wordt aangejaagd door het feit dat ze op het punt is gekomen dat ze steeds vaker haar angsten overwint en voor haar doen juist wél haar grenzen opzoekt!

Het voelt een beetje dubbel. Ik ben ongelooflijk trots dat mijn, soms zo angstige, kind enorme stappen maakt. Minder angst, minder bang en meer durf en lef! Maar aan de andere kant maakt het me soms ook wat angstig. Bang dat wanneer het een keertje fout gaat, ze terugvalt in haar angst en dus opnieuw vertrouwen in zichzelf zal moeten krijgen.

Vallen en weer opstaan.  

Lauren is altijd al een heel voorzichtig meisje geweest. Daar waar de kindjes van vriendinnen rustig omhoog klimmen in torenhoge klimtoestellen (waar ik overigens echt plaatsvervangende paniekaanvallen van krijg), bleef mijn peuter tot voor kort liever aan de tafel van het grote speelparadijs zitten om te kleuren. Nu ze langzaamaan haar grenzen aan het verleggen is en steeds meer dingen durft en doet, zal ze ook moeten leren dat vallen erbij hoort en dat dat helemaal niet erg is. Dat is alleen nog een klein dingetje waaraan gewerkt moet worden…

De hulp van de juf.

Sinds dit schooljaar gaat Lauren naar school en oh wat zie ik haar groeien. Haar zelfvertrouwen groeit met de dag (en ja haar woordenschat ook…. ) en ik merk dat ze de hulp van de juf steeds meer begint te accepteren. De eerste weken durfde ze heel weinig nieuwe dingen op te pakken, bang voor het onbekende, maar steeds vaker grijpt ze naar de nieuwe werkjes! Laatst kwam ze uit school en zei ze doodserieus tegen me: “Mama, van proberen kun je leren”. Stiekem moest ik er een beetje om lachen. Ze zei het heel stoer en krachtig met daarna een heel lief erachteraan: “Toch, mama?” Dat is nou typisch mijn Lauren.

Nieuwe fase.

Je kunt dus wel zeggen dat we in een nieuwe fase zijn aangekomen. Een fase die er voor veel mama’s waarschijnlijk al veel eerder was en voor ons dus gewoon wat later. Een fase van ontdekken, angsten overwinnen en voor mij als moeder een fase van beginnen met loslaten. Want ik ben me er heel goed van bewust dat hier voor mij ook een hele grote rol ligt weggelegd. Voor Lauren is het ontdekken, maar voor mij misschien nog wel veel meer…..