Sinds afgelopen schooljaar gaat Lauren naar de basisschool. Eerlijk is eerlijk, ik had er een heel hard hoofd in. Maandenlang heeft ze geroepen dat ze niet groter wilde worden, want ze wilde niet naar school. Zodra ik, of iemand anders, over school begon, kwamen daar direct de tranen. En terwijl mijn hele omgeving riep dat ze er echt wel klaar voor zou zijn, kreeg ik er iedere week meer kopzorgen en buikpijn door.

Voorbereidingen op de basisschool.

Toen Lauren de overstap maakte op het kinderdagverblijf naar de 3+ groep, moest ze even wennen. Ze vond het spannend, maar ze was echt toe aan de nieuwe uitdaging! Ineens hoefde ze niet meer aan een grote tafel en op een grote bank te zitten, maar waren daar kleine tafeltjes en stoeltjes. Ze mocht in groepjes werken en ze was trots op het feit dat ze nu een van de oudste kindjes was. Langzaamaan kwam ook de basisschool steeds vaker ter sprake en werd er gestart met de voorbereidingen daarop.

Tegelijkertijd met die start kwam daar ook de angst. Angst voor het onbekende, het nieuwe! Angst om het vertrouwde kinderdagverblijf met de vertrouwde juffies achter te laten. “Mama, ik wil niet naar school” en “Mama ik wil niet groter worden, ik blijf wel klein” waren zinnen die (te) vaak voorbij kwamen. Hartverscheurend vond ik het….

Langzaam ging het beter. 

De daaropvolgende weken of misschien wel maanden had ik vaak buikpijn. Lauren werd zichtbaar groter en zelfstandiger en mensen begonnen uit enthousiasme vaak over school. Iets wat bij haar compleet averechts werkte. Zodra iemand over school begon, kwamen bij Lauren de tranen en wilde ze niks meer. Oh wat had ik graag in dat koppie willen kijken! Ik moet eerlijk toegeven dat ik vaak heb gedacht hoe het in hemelsnaam goed zou gaan komen. Maar uiteindelijk kreeg mijn omgeving toch gelijk. Stapje voor stapje groeide ze ernaartoe. De spanning bleef, maar de echte angst verdween heel langzaam.

Dé oefenochtend.

Omdat Lauren jarig is in de zomer, mocht ze voor de grote vakantie samen met alle andere nieuwe kindjes een ochtendje komen oefenen. Lauren vond dat maar raar, want ze was toch nog niet jarig geweest en dus nog geen 4 jaar? Waarom moest ze dan naar school?

Op Instagram plaatste ik diezelfde avond de volgende post:

Vanochtend liepen we samen het schoolplein op. Hand in hand, als een team. “Mama ik vind het spannend” om er meteen aan toe te voegen “maar spannend is niet erg he?”. Ik besefte me hoe je jezelf aan het vermannen was. Je had jezelf voorgenomen niet te gaan huilen. Had een rotweek achter de rug. Je bent jezelf niet, de spanning naar school bouwt op en langzaam moet je afscheid nemen van je vriendjes en je juffies bij het kdv. Toen je doorhad dat ik wegging zag ik je lipje trillen, je deed zo je best. Je vocht tegen je tranen die het uiteindelijk van je wonnen toen ik je nog een dikke kus gaf en in je oor fluisterde dat ik snel terug zou zijn! Toen ik je ging halen, zat je in een kring met nieuwe vriendjes, met een sticker op je hand en kijkend naar de juf met een mooie lach op je snoet! Toen je me zag, glunderde je van oor tot oor! Zo trots als een pauw! Dat was mijn ‘slik-momentje’. Niet van verdriet, maar van pure trots. Daar zat je, mijn bijna-kleuter!

De eerste schoolweek.

In augustus was daar de eerste schoolweek. Heel bewust hielden we het weekend ervoor een beetje rustig, zodat Lauren in ieder geval opgeladen aan haar nieuwe avontuur kon beginnen. We hadden het zo geregeld dat ze de eerste week nog niet meteen moest overblijven of naar de BSO moest. Zo kon ze even rustig aan het hele nieuwe schoolritme wennen (en wij ook…).

Eerlijkheidshalve moet ik er wel bij vertellen dat we, na deze eerste schoolweek, nog even 2 weken op vakantie zijn geweest. (Ja, I know, misschien niet heel handig bedacht, maar iets met gebruik maken van het feit dat ze nog niet leerplichtig is). Maar goed, zo had ze toch nog een soort van ‘oefenweek’ voor het échte schoolleven begon :-).

Zo ongelooflijk trots.

Vanaf de eerste echte volle schoolweek na onze vakantie leken al mijn zorgen als sneeuw voor de zon te verdwijnen. Er waren begin van de week nog wat tranen, maar die waren diezelfde week nog verdwenen! Had ik me hier nou zo druk om gemaakt? Ik was zo ongelooflijk trots op mijn schoolgaande kleuter! Ze flikte het gewoon! En nog steeds, want er is nog geen dag geweest dat mijn meisje met tegenzin naar school is gegaan!