Als je naar mijn Instagramfeed kijkt, zie je heel veel foto’s van mijn dochter. Op zich niet heel gek voor iemand die houdt van foto’s maken. Je eigen kindje is dan natuurlijk een ideaal modelletje. Iets wat dan wellicht dus ook meteen opvalt, is dat Lauren een bril draagt.

Toen Lauren 1,5 was zaten we op een gezellige kinderverjaardag bij vrienden. Lauren zette dat weekend ook haar allereerste echte losse stapjes, dus zowel Roland als ik hielden haar goed in de gaten. Trots uiteraard, maar ook een beetje angstig. Bang dat ze de overvolle salontafel met drankjes, hapjes en taart als houvast of steunpunt zou gebruiken. Op de terugweg in de auto zei Roland uit het niets: “Mar, viel jou iets op vandaag aan Lauren?” Ik wist meteen wat hij bedoelde….

Het was me tijdens het feestje opgevallen dat Lauren haar oogjes ineens niet meer recht stonden. Ik zeg ineens, want het was ons echt nog nooit eerder opgevallen.

We trokken niet meteen conclusies, maar spraken wel met elkaar af dat het iets was om in de gaten te houden. Daarnaast had ik een paar dagen later een geplande afspraak bij het consultatiebureau, dus ik beloofde aan Roland om het te bespreken met de arts. Mijn vader is als kind 2 x geopereerd aan zijn (schele) ogen en het zou dus best wel eens erfelijk kunnen zijn.

Doorverwijzing

In de dagen die volgden, werd het ons al snel duidelijk dat het niet een momentopname was. Haar oogje bleef maar draaien en stond eigenlijk steeds minder recht. Bij het consultatiebureau werd ik gelukkig serieus genomen en kreeg ik meteen een doorverwijzing naar de oogarts in het ziekenhuis. Direct bij thuiskomst belde ik naar het ziekenhuis om een afspraak in te plannen en 10 dagen later konden we terecht.

De orthoptist bij wie we terecht kwamen, was vriendelijk en heel geduldig. Dat laatste was van groot belang merkten we al snel. Leg maar eens aan een kind van 1,5 jaar uit dat ze even stil moet zitten, niet mag knipperen en dat het heel belangrijk is dat ze de nepbril (zoals bij het CB) even op moet houden. Gelukkig was Roland ook mee. Met zijn tweeën stuntelen is dan altijd fijner dan alleen (iets met gedeelde smart). Tijdens deze eerste kennismaking kreeg ze de bekende druppeltjes. Deze druppels zorgen ervoor dat de pupillen verwijden, waardoor de oogsterkte juist gemeten kan worden. Nadat Lauren gedruppeld was, werden we terug naar de wachtkamer gestuurd om de druppels in te laten inwerken.

 Tijdens dat half uur wachten voelde ik paniek. Ik had er tot op dat moment nooit bij stil gestaan dat Lauren mogelijk ook niet goed zag. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan! Wat was ik voor moeder? Mijn kind zag misschien al die tijd al slecht en ik had dit niet gemerkt? Hoe dan??

Toen we terug naar de orthoptist liepen, had ik buikpijn. Gelukkig was daar Roland. Mijn rempedaal als ik weer doorsla in te veel nadenken en piekeren en de nuchterheid zelf. Bij binnenkomst werd Lauren haar oogsterkte opgemeten. De uitslag was heel duidelijk. Lauren had een zware plus sterkte aan beide ogen en een forse cilinderafwijking. BAM! Die kwam even binnen. Met nog wat extra informatie op zak stonden we nog geen 10 minuten later weer buiten.

We reden afzonderlijk van elkaar terug naar Breda (Lauren wilde bij papa zitten, die rechtstreeks vanuit zijn werk ook naar het ziekenhuis was gekomen). Dat vond ik niet heel erg. Ik moest alles even laten bezinken. Ik voelde me onwijs schuldig dat ik dit niet door had gehad. Maar ook moest ik mijn beeld van mijn dochter bijstellen. Ik had haar gewoon niet met bril voorgesteld. Meteen daarna kwamen ook de welbekende beren. Wat als ze gepest gaat worden? Hoe kan een kind van 1.5 nou een bril op haar neus laten staan? Waar vind ik nou een leuke bril?  Hoe moet dat later met spelen, gymmen en zwemmen? De hele rit naar huis heb ik dan ook alleen maar zitten janken. Hard en veel.

Toen ik bijna thuis was, kwam ik weer een beetje tot rust. Het gaat maar om een bril! Ze is niet ziek, er is niets ernstigs, ze moet alleen een bril! Er zijn honderden, zo niet duizenden mama’s die maar al te graag met mij zouden willen ruilen. Die kindjes mankeren écht iets. Dat besefte, en dat besef ik me nog steeds, hartstikke goed!

Op brillenjacht

In diezelfde week nog begon ik mijn zoektocht naar een bril. Nul voorbereid ging ik op pad en ik had geen idee wat de mogelijkheden waren. De eerste opticien waar ik binnenstapte, stak niet onder stoelen of banken dat hij nogal schrok van de forse afwijking van Lauren haar ogen en keek naar Lauren alsof ze abnormaal was. Ik heb het brilrecept uit zijn handen gegrist en ben naar buiten gelopen, inclusief een gebroken moederhart. De tweede opticien die ik bezocht was een heel stuk vriendelijker en ik voelde me in ieder geval serieus genomen. Helaas leek Lauren met deze montuurtjes óf op Harry Potter (het arme kind had destijds ook nog geen lange lokken) óf haar gezicht viel compleet weg achter groot, roze en kunststof.

Opnieuw raakte ik een beetje in paniek. Ging ik wel een bril voor haar vinden? Deze wereld was zo nieuw voor mij. Daarnaast was Lauren nog zo klein. Een brilletje in de allerkleinste maat vinden was al lastig en de keuze in kleur of model was daardoor nog beperkter. Ik moest loslaten van wat ik in mijn hoofd had zitten en dat vond ik, eerlijk is eerlijk, moeilijk.

Toen ik me net had voorgenomen iets minder kieskeurig te zijn, kwam ik bij een hele fijne opticien terecht en zag ik voor het eerst leuke kinderbrilletjes. Hallelujah! Ik koos een donkerpaars modelletje voor Lauren en een paar dagen later konden we haar bril al ophalen. Het ‘oefenen’ met ophouden van haar bril kon beginnen en eerlijk gezegd viel ons dat reuze mee. Een paar keer heeft ze de poten van haar bril goed te grazen gehad, maar al vrij snel hield ze hem goed op. Waarschijnlijk omdat de wereld ineens een stukje mooier voor haar werd.

Inmiddels zijn we al ruim 2,5 jaar verder, heeft ze haar bril al langer wel dan niet en is de collectie alweer uitgebreid met een nieuw montuur én een zonnebril op sterkte! Om de drie maanden gaan we op controle in het ziekenhuis om te kijken wat de stand van haar oogjes doet. Ook moeten we iedere dag een uurtje afplakken. Haar oogsterkte is in die 2,5 jaar helaas wel nog slechter geworden, maar de stand van haar oogjes is gelukkig fors vooruit gegaan! Met haar bril op kijkt ze nagenoeg recht en dat is toch wel heel erg fijn!

Of mijn beren op de weg allemaal verdwenen zijn? Nee zeker niet! Nog steeds heb ik vraagtekens bij hoe sommige dingen zullen gaan. Gaat ze er geen last van ondervinden bij het gymmen op school? Wat als het op de fiets heel hard regent, ziet ze dan wel iets? Hoe gaat het straks met zwemmen? Allemaal dingen die horen bij het leven van een kindje met een bril. En daar waar ik dat eerst lastig vond, vind ik dat nu niet meer. Ik heb besloten dat ik die vragen mag hebben, omdat ze er daadwerkelijk voor Lauren toe doen! Hoe het gaat verlopen? Geen idee, maar ik vertrouw erop dat het goed komt…..

Heb jij net te horen gekregen dat je kindje naar de oogarts moet voor een extra check of dat je kindje een bril moet? Voel jezelf niet schuldig dat je even aan het idee moet wennen, het is namelijk ook gewoon echt wennen en je moet ook ineens ergens rekening mee houden! Neem de tijd om op zoek te gaan naar een leuke bril, want er zijn echt hele leuke kinderbrillen!